İNSANIN İNSANA ETTİĞİ

İNSANIN İNSANA ETTİĞİ

Kırık bir çerçeve den bakıyorum hayata

Haylazlıklar dolu her bir yanda

Güneşin doğuşu, batışı sıradanda

İnsanın insana ettiği çok acı geldi bana

Göç eyledi dizler acıdan, sanırsın bahara

Yolda açtı bebekler gözlerini mel'un hayata

Sümüğünü katık etti çocuklar somuna

Ona da kan döktü eli kan kokan akil insanlarda

Durak oldu lamba dipleri kağıt mendillere

Melek kadar masum çocuklar uzattı şoförlere

Avuçlarına konan soğuk demir ile ısındılar

Başlarını koymak varken sıcak bir kucağa

Figanı duyulmamış kadınlar taştı sokaklara

Eli sopalı adamlar sardı etrafları da

Uzanan eli tutan olmadı bakmaktan öteye

Namus kurşunu devirdi cennet kokanları toprağa

Eli nasırlı adamlar üşüdü soğuk ayazda

Bir kürek dost oldu onlara birde kazma

Çok şey beklendi getirsin akşama da

Dostsuz geçti gün boş kaldı eli ne fayda

Bilseydi NUH yüzdürür müydü gemiyi

Bilseydi ADEM yer miydi elmayı

Bilseydi SÜLEYMAN bırakır mıydı tahtını

Biliyoruz artık biz yapalım çocukların bahtını...

Mustafa YILMAZ

Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.